Céret is een Frans-Catalaans stadje aan de voet van de Pyreneeën. De Middellandse Zee ligt er dertig kilometer vandaan, de Spaanse grens een kilometer of tien. Een echte vent rijdt er vanuit Amsterdam in één dag naartoe
(1300 km).
De hoofdstraat van Céret, de Boulevard Maréchal Joffre, is omzoomd door breedgestamde, bladerrijke platanen. Aan dit straatje — bij een boulevard stellen wij ons iets anders voor — ligt het Grand Café Céret, waar je te midden van Catalanen en Engelsen een pastis drinkt en op paarden wedden kan. Picasso kwam er aan het begin van de vorige eeuw graag en vaak.
Het is een lieflijk plaatsje, dat die aangenaam schijn-harde sfeer kent die Frans-Catalaanse dorpen en stadjes kenmerkt: de gerechten op de menukaart zijn grof en eerlijk (worst, ham), het door de Catalanen gesproken Frans is rauw ('veng de Perpingjang'), en men houdt hier van stierenvechten ('corrida'). Dat zal de reden zijn dat hier niet zoveel Nederlanders en Belgen komen. Schaamteloos eten zij hun lapje ossenhaas of hun kipfilet en keuren, ongehinderd door enige kennis van zaken, het stierengevecht af.
Met oogkleppen op zie je sowieso weinig van zo'n machtig schouwspel, en dan is wegblijven misschien nog maar het beste.
Wij treffen Ellingmann aan in 'Nightclub Les Artistes', Place des Neuf-Jets, Céret. Het is 16 juli 2003, een uur of drie 's nachts, en ondanks dat uur is het buiten nog een graad of 25.
Ellingmann is juist binnengekomen. Hij gaat aan de bar zitten, bestelt een glas Spaans bier en kijkt eens om zich heen.
(Morgen het vervolg van 'Céret de Toros — de spieren van de stier')
Een échte vent neemt zijn verantwoordelijkheid en dus op tijd pauze tijdens het autorijden. Die laat zich niet opjutten 1300 kilometer op één dag te rijden ;-)
lijn (URL) - 22 November 2003
Daar moet je wel een gek voor zijn. 800 kilometer is voorlopig mijn maximum. Met twee kinderen op de achterbank, natuurlijk. Ik dacht er 1000 van te maken, maar mijn vrouw wilde dat ik haar Parijs toonde. Het was twee uur 's nachts. De Eiffeltoren vlug voorbijgereden. We reden langs de Seine. Tot mijn grote schrik merkte ik dat ik al een hele tijd op een enkele richtingsbaan reed, in de verkeerde richting.
De hele nacht een hotel gezocht buiten Parijs. Alles was volzet. Formule 1.
Vier uur slapen en naar Disneyland. We waren net niet de eersten. Ik was doodmoe.
Deze zomer wilden ze ook naar Disneyland. Maar ik hield de vlieger zo lang mogelijk af. En zie, op een dag was hij opgedoekt. Soms ben ik een gelukvogel.
Klaus (URL) - 22 November 2003
in spanning wacht ik uw verdere belevingen af (en wat u nu eigenlijk van dat stierenvechten anno 2003 vindt, waar _eigenlijk_ niet echt meer sprake is van een gelijke strijd), vooral wat u dan om u heen ziet gebeuren zo drie uur 's nachts.
oh ja, is eurodisney reeds failliet verklaard? wist ik nog niet. jammer, had het nog wel een keer willen zien...
edwin (URL) - 22 November 2003
Ik zeul altijd een caravan mee, dat vertraagd wat. Verder wel benieuwd naar het vervolg.
Renesmurf (URL) - 23 November 2003
Een echte vent velt zo'n stier met blote handen.
Roel (URL) - 23 November 2003
Iemand die geen ossenhaas of kipfilet eet, mag die het stierenvechten wel klakkeloos afkeuren?
Bob - 24 November 2003
Allereerst mijn complimenten voor deze weblog. Over 1300 km in 1X rijden. Vroeger toen ik jong was heb ik dit geloof ik eens gedaan. tegenwoordig krijg ik ontzettende pijn in mijn rechterbil van het lange gasgeven. Ik denk dat het dus meer een kwestie van cruise control is. Ik meen dat dergelijke afstanden in 1x vrij normaal zijn in landen als australie en de VS. Inderdaad hebben daar (bijna) alle auto's cruise control.
marius - 24 November 2003
U bouwt de spanning op. Ik wacht (on)rustig af.
Aukje (URL) - 25 November 2003