Dat café heette 'Naar Boven', Vaselinestraat. Taxi Koningsplein. Het zal een maandagnacht zijn geweest en we kwamen zo'n beetje op dezelfde tijd aan.
Dag Herman, dag Frans. Hij had zijn honden bij zich, en dronk margarita's, de hele nacht — ik calvados. We hebben elkaar bediend, zonder woorden. Twee werelden, hoor, vijf barkrukken van elkaar.
We waren alleen daar. Een beleefde bardame erbij, hoogstens. Urenlang het trompetje van Chet Baker.
Ergens daarvoor had ik een paar weken meegedrumd in zijn band, de Wild Romance. Herman Brood was het allemaal vergeten. 'Wat ben je lief voor mijn honden,' zei hij ten slotte.
Ik ben niet alleen lief voor honden, heb ik geantwoord.
Klopt. Waarom vond hij eigenlijk dat je zo lief was voor zijn honden? ('t Zijn geenszins mijn favoriete beesten overigens).
Ruben (URL) - 30 November 2003
Stoer verhaal.
Aukje (URL) - 01 December 2003