Mijn opa De Lange uit Veendam bezat een drukkerij in de Kerkstraat waar hij elke dag naartoe ging — zijn drukkerij. Hij had twee vaste medewerkers: Elles en Van Duijnen. Hij ontbeet 's ochtends, hoorde zijn duiven in de bijkeuken koeren en had een vrouw, drie dochters — mijn moeder was de jongste — en een huis. In het weekend moest hij het veld van voetbalclub Veendam keuren, en het is voorgekomen dat hij op een regenachtige zondagochtend het gordijn opzijschoof en vervolgens naar de club belde met de resolute mededeling dat het veld onbespeelbaar was. Opa was een van de eersten in Veendam die een auto had, een T-Ford, gewonnen bij een loterij. Hij had vrienden met wie hij bridge speelde in uitspanning Veenlust. Zij dronken daar een borrel bij.
Opa hield kippen, en wanneer hij op een zonnige lenteochtend de tuin in stapte, zei hij: 'Môge kipjes.' Om zelf te antwoorden: 'Môge meneer De Lange.' In die tuin stonden buxushaagjes. De geur daarvan bezorgt mij nog steeds een gevoel van opperste geruststelling. Plant maar buxushagen rond mijn graf.
Op zaterdagavonden las opa mij voor uit Het boek van Jan Willem, en daarna moest ik naar bed. Op zondag wilde hij de voetbaluitslagen horen op de radio, om half vijf, voorgedragen door Frits van Turenhout ('NEC - NAC: noel - noel'). 's Avonds aten wij een broodmaaltijd — wit brood, rijk belegd. Daarna reden wij terug naar Leersum.
Een bekende figuur in Veendam, dat was hij. Hij overleed op 14 oktober 1978, negenenzeventig jaar oud. Er verschenen stukken in de Groningse kranten.
Hij had grijs haar dat hij achteroverkamde en droeg een bril.
Maar ik heb geen dochters en geen T-Ford, ik ga niet elke ochtend naar mijn drukkerij waar mijn werknemers mij een prettige baas vinden voor wie zijn hun leven lang willen werken.
Heeft u wel iets met het pitoreske Veendam?
maarten (URL) - 08 December 2003
Veendam! Daar waas de B.V. Veendam huischt. Met illustere spelers als Clemencia, Hamming en Kolder. Voetballers die het nog voor bijna nietsch doen moet je koesteren.
George (URL) - 08 December 2003
Het boek van Jan Willem. Ik heb een exemplaar thuis liggen. Gekocht op een rommelmarkt en aan mij gegeven door mijn "schoonouders". :-)
JW - 08 December 2003
Mijn opa kon bridgen, zijn vier zoons ook, een ervan zelfs niet zonder succes. Zijn kleinkinderen, incl. ik, willen niet. Niet per se althans.
jnnk (URL) - 08 December 2003
De conversatie met de kippen is hilarisch. Ik heb een vriend die de voice over doet van zijn erg domme hond. Maar ik dwaal af. Wat ik vragen wilde is: wat doet die "maar" in de laatste zin?
miesepies (URL) - 08 December 2003
Was je opa zo beroemd dat ie in de krant kwam na zijn dood?
Anneloes (URL) - 08 December 2003
Dit soort stukjes is altijd heerlijk om te lezen. Maar op het eind raak ik de logica een beetje bijster. Volgens mij was daar meer uit te halen. Maar het kan ook aan mij liggen natuurlijk. ;-)
Frits van Turenhout: ja, héél moeilijk weer te geven hoe hij die 'nul-nul' uitsprak. Maar niet als 'noel-noel', dat suggereert een Duits accent. Nee, integendeel: hij zei het juist in supernetjes Nederlands, met een hele dunne korte 'u' en zo mogelijk nog dunnere 'l', waarbij hij het puntje van zijn tong extra lang tegen zijn verhemelte liet plakken. ;-)
Verbal Jam - 08 December 2003
f.ellingman, uw kleinkinderen zullen zeker zulke liefdevolle stukjes over de markante u produceren. en anders fluister ik het ze wel in.
ivet (URL) - 08 December 2003
Mooi verhaal.
Het enige wat ik weet van mijn pake is dat hij een hardwerkende man was en teveel rookte waardoor hij zijn been kwijtraakte.
Aukje (URL) - 09 December 2003