Ik slaap heel weinig. Ben meestal om vier, vijf uur al wakker. Iedere ochtend ga ik dan voor het raam zitten, en iedere ochtend zie ik dan de kraaien komen.
Drie grote, zwarte kraaien.
Die komen niet aanvliegen, nee, die komen echt mijn straat inlopen. En dan gaan ze bij mij voor de deur zo'n beetje rondscharrelen. Ze kijken naar mij — ongeveer zoals ik naar hen kijk. En ik praat dan zo'n beetje tegen ze. En op een gegeven moment, dan gaan ze weer. Dan vliegen ze op, om een dag later weer terug te komen.
Iedere dag weer.
En steeds dezelfde drie kraaien.
Ja, wonderlijk...
O, dat vindt u dus toch ook wel.
(W.F. Hermans, 9 februari 1995, tweeëneenhalve maand voor zijn dood, op 27 april 1995)