16 Januari 2004

27 juni 1991, 4.15 uur, Hilton Amsterdam

We schieten door, op ellingmann.com.

Het Noorder Amstelkanaal in Amsterdam-Zuid, dat langs de Reijnier Vinkeleskade loopt, is een langgerekte, grijze slang, waarvan de glanzende huid al oplicht — het daagt al in het oosten. Het is 27 juni 1991, kwart over vier 's nachts.
De rust wordt verstoord door eendengekwaak, en even later verschijnt er een wit stipje aan de einder, dat maar traag dichterbij komt. Stemgeluiden, watergeklots. De stip ontpopt zich tot een waterfiets. Er zitten twee mannen op, in spijkerbroek en hemdsmouwen.
Een van hen is Ellingmann. Naast hem zit Otto, een gebrilde, 22-jarige, reeds kalende rechtenstudent.
Ze zijn uitgeweest, er was weer eens iets te vieren. Eerst naar Welling, de begraafplaats van Oud-Zuid, dan naar Wildschut, waar Kleine Charlie staat, Basstem Frits, en ik-gun-iedereen-zijn-eigen-ontwikkeling-Dick. En vervolgens naar Odeon, bier drinken te midden van frisse, onschuldige jeugd. Maar Odeon was niks, de Bovenzaal was halfleeg, dus ze zijn voortijdig weggegaan. Onderweg naar huis kreeg Ellingmann een idee.
'Ik heb vroeger bij die waterfietsen gewerkt, bij Canal Bike.'
'Nou?' zegt Otto.
'Die chef van Canal Bike was vreselijk, hij heeft me genaaid. 't Is misschien vier jaar geleden, maar ik vergeet nooit wat. We gaan nu naar de brug voor het Rijks. Daar liggen die bootjes onder. Ik klim onder de brug, pak zo'n waterfiets, vaar naar de steiger en dan stap jij in.'
'Dat mag niet, dat is diefstal,' werpt Otto tegen en drukt zijn bril wat steviger op zijn neus.
'Ik leen die waterfiets van Canal Bike,' zegt Ellingmann en zet er flink de pas in. Bij het Rijksmuseum aangekomen klimt hij over de brugleuning, laat zich langzaam zakken en springt op een van de waterfietsen. Hij maakt de touwen los, vaart met zijn boot naar de steiger en Otto stapt in. Ze fietsen weg.

Noorder Amstelkanaal, kwart over vier 's nachts. Ellingmann en Otto naderen hun einddoel: de Banstraat, een zijstraat van de Reijnier Vinkeleskade. 'Toen die dj Herman Brood opzette, had ik het helemaal gehad,' zegt Otto.
Voor hen doemen de contouren van het Hilton Hotel op. 'Waar leggen we die boot neer?' vraagt Otto.
'Bij die brug, daar verderop. Daar is ook een trapje naar de straat.'
Maar op de Hiltonbrug, een meter of honderd verderop, is iets aan de hand. Vlak achter elkaar stoppen er twee auto's; ze blijven midden op de brug staan. 'Dat is...! Moet je kijken, man! Dat is politie!' sist Otto. 'Ze moeten ons hebben! Wat heb ik je nou gezegd...!' Hij is nog niet uitgesproken of achter hen, op de kade, komt met grote snelheid een derde politieauto aangereden. 'Godverdomme!' gromt Otto.
Maar Ellingmann trapt rustig verder, tot de waterfiets vlak bij de brug is. Er staan inmiddels vier politieauto's. Niemand heeft aandacht voor de waterfiets. Hij stuurt de boot naar de wal, laat Otto uitstappen, stapt vervolgens zelf uit en laat de boot voor wat-ie is.
Ze klimmen het dijkje op en staan het volgende moment oog in oog met een agent van politie.
'Jullie zijn er ook snel bij,' zegt de man. 'Er is verder nog geen pers, geloof ik.'
Ellingmann kijkt in de richting van het hotel. Voor Club Juliana's, de nachtclub onder het Hilton, staat een groepje mannen over iets heengebogen.
'Wat is er aan de hand?' vraagt Ellingmann.
'Nou ja, hij is omgelegd, hè,' grinnikt de agent. 'En daar ligt-ie.' Hij wijst op het groepje mannen, een meter of dertig van hen vandaan.
'Bruinsma. Tien minuten geleden.'
'Wie heeft dat gedaan?' vraagt Ellingmann, die zich van het ene op het andere moment voelt als een sterverslaggever van De Telegraaf, de Krant van Wakker Nederland.
'Iemand heb een groene Golf zien wegrijden, en daar zit Martin Hoogland in.'
Ach ja, denkt Ellingmann. Natuurlijk. Martin Hoogland. Otto kijkt inmiddels met ongeruste blik naar de waterfiets, die langzaam het kanaal op drijft.
'Mogen we even kijken?' vraagt Ellingmann.
'Een stukkie, dat gaat wel,' antwoordt de agent. 'Maar ga er niet tussen staan, dat vinden ze niet fijn, denk ik.'
Otto blijft bij de agent staan, maar Ellingmann loopt in de richting van het groepje mannen. Wanneer hij er een meter of tien van verwijderd is, blijft hij staan.
Er ligt een man op de grond, keurig in pak gestoken. Midden op zijn voorhoofd, even boven de ogen, is een stipje zichtbaar.
De man ligt er vreemd bij: zijn geopende handpalmen liggen naast zijn hoofd, alsof hij zich op het laatste moment, tevergeefs, heeft willen overgeven.
Bruinsma, tracht Ellingmann zich peinzend te herinneren, was dat niet mijn chef bij Canal Bike?


Don't mess with Ellingmann!
CasaSpider (URL) - 16 Januari 2004

Er moet eens een film komen over Martin Hoogland. Zulke Nederlanders zijn er niet veel (geweest). *Dan kijkt D.P. rond op internet en ontdekt een film over Bruinsma, getiteld De Dominee (2004)*
D.P. (URL) - 16 Januari 2004

Bravo. Ik moest ook even aan Brood denken bij de titel, en aan Paris Hilton. Was dat niet Mabel naast Hoogland in die Golf trouwens?
Ruben (URL) - 16 Januari 2004

Een verhaal om bij te kwijlen, heerlijk geschreven, met vele perfecte puntjes op de i en een sublieme finishing touch en dat met zo'n luguber onderwerp.
(Ja ja, zo kan 'ie wel weer. Maar gemeend is het wel.)
Aukje (URL) - 16 Januari 2004

Mooi verhaal, inderdaad. Je kan trouwens bijna een thema-log beginnen. Frans R. Ellingmanm, uw misdaadblogger.
maarten (URL) - 16 Januari 2004

Mooi verhaal!
Verbal Jam (URL) - 16 Januari 2004

En zo werd de reus Goliath geveld, recht in het hoofd tussen de ogen.
Roel - 17 Januari 2004

Kunt u die diapositieve opmaak ook niet afschieten, het belemmert ernstig mijn leesgenot.
Geertjan - 17 Januari 2004

Een diapositieve opmaak is toch... positief?
Nou dan.
Paul (URL) - 17 Januari 2004

Voor zulke sterke verhalen verdient u een extra sterk biertje !
sas - 17 Januari 2004

Ik heb ook (een blauwe maandag) bij Canalbike gewerkt en na discobezoek precies hetzelfde gedaan (bij de Westerkerk), maar dan zonder moord na afloop. Eigenaar van Canalbike heette volgens mij Gutmann.
Jeroen - 18 Januari 2004

Hehe we zijn in het breek-erea aangekomen.

Student Otto was op dat moment pas 19 jaar. Hij is nl. een jaar jonger dan ik en van later in het jaar dus 1,5 jaar zeg maar.
breek - 29 Januari 2004