Ellingmann heeft een nostalgische bui en bladert door zijn oude brieven. Gelukkig maakte hij altijd kopieën! Hij stuit op de volgende zin:
'Wat een natuurlijk meisje, dat meisje van wie je voor zeker aanneemt dat ze, toen ze acht was, in bomen klom en het liefst met jongens speelde, dat meisje dat nu langzaam maar zeker verzwolgen wordt door de jaren, en wat een troost dat ze zichtbaar acht blijft terwijl ze jenever schenkt en vriendelijk glimlacht tegen een kwaadwillende man die door haar heen wil kijken, die naar haar lichaam kijkt zonder dat zij het ziet als ze bukt om de fles terug te zetten.'
Een barkeepster in café Odeon, 1994, Ellingmann herinnert het zich. Later hoorde hij dat de barkeepster op dat moment al drie maanden zwanger was van een Enorme Neger. Toen al vroeg Ellingmann zich af waar de grenzen van de onschuld liggen — wie wie nu eigenlijk bedriegt.
Af en toe ziet Ellingmann de voormalige barkeepster nog lopen. Ze stapt in tram 3, ze slentert over de Albert Cuypmarkt, en altijd met een schattig meisje van een jaar of acht aan de hand. Met zwarte krullen.
Klim meisje, klim!
Hmm, ik lees steeds "KLM-Meisje". Het was echt geen stewardess?
CasaSpider (URL) - 20 November 2003
De "onschuld" van een vrouw is haar sterkste wapen.
JW - 21 November 2003
Mensen van vroeger terugzien blijft zo'n raar fenomeen!
Man (URL) - 21 November 2003