(Gedicht van Gerrit Komrij, veertien jaar geleden uitgeknipt uit NRC-Handelsblad en vandaag teruggevonden)
Gezwinde grijsaard
Het afgooien van oude jaren, 't zou
Moeten zijn of er een gloednieuwe arm
Te voorschijn gleed uit je versleten mouw,
En zonder wintertrui had je het warm –
Als nieuw zou ieder nieuw jaar moeten zijn,
De modderpoelen schuim, de staalwol dons.
Het is niet zo. Er wacht steeds nieuwe pijn
En het beloofde land ligt achter ons.
Van ijzergaas en schrikdraad is de trui.
En een van jaar tot jaar ontvleesder kop
– Als er verschoond wordt bij de jaaruitlui –
Duikt uit het roestvrij stalen halsgat op.
Tijd, maak dat ik me bij mijn laatste rui
Tot een om alles grijnzend lijk verpop.