31 Oktober 2009

Aquarium

Vanavond waren we naar een film, Fish Tank. Over een Brits meisje van vijftien dat hetzelfde overkomt als iedereen overkomt. Mannen zijn walgelijk, vrouwen zijn walgelijk, mensen zijn walgelijk, niets nieuws.

Toch moet je telkens weer kijken hoe walgelijk ze zijn. Industrie, heet dat. Je kunt er boeken over schrijven, films over maken, schilderijen, pianocomposities, wat je wilt.

Je moet verder denken.

'Boeken zouden de wereld moeten vormen of veranderen. Maar dat is niet zo. Het zijn andere grootheden die onze wereld veranderen. Het zijn jouw en mijn rampen die onze wereld veranderen. Als jouw vader doodgaat, verandert jouw wereld. Maar als jij een boek leest over iemand die zijn vader kwijtraakt, is dat vertier, verpozen, en tijdverdrijf. Zelfs onbegrijpelijke rampen zijn niet in een roman vast te leggen.'

Schreef iemand laatst. Zelden ben ik het zo met iemand eens geweest. Je leest een boek van Hermans, of van Houellebecq, of van een internetauteurtje, en daarna ga je een herfstboswandeling maken, en daarna erwtensoep, en naar de Beagle kijken op tv, zijn jouw eieren wel biologisch.

Zijn jouw kinderen wel biologisch?