Ik verbaas me erover wat er gebeurt. Bijna denk ik dat er iemand een plan heeft gemaakt. Alsof je leven een verjaardagspartijtje is en je elk moment verrast wordt door wat je ouders voor je verzonnen hebben.
Dat deed mijn vader goed vroeger, hoe slecht het ook met hem ging. Hij was de Vos, en wij, mijn vriendjes en vriendinnetjes, moesten hem zoeken, in de bossen in Leersum. Hij liet overal aanwijzingen achter. Op het eind zat hij ergens boven in een boom.
Niemand heeft een plan gemaakt. Op zeker moment zoek je niet meer naar slimme mensen, maar naar lieve mensen. Dat is mijn fout: ik heb dat te laat gedaan. Er zijn geen doden gevallen, de slachtoffers wonen in grachtenpanden en hebben nieuwe partners gevonden. Dat zijn slimme mensen. Ze zijn goed in het kiezen voor zichzelf. Ik ben daar ongehoord slecht in, want ik heb het nooit geleerd van mijn vader die in de boom zat en de Vos was.